پرواز چه لذتی دارد

وقتی زنبور کارگری باشی که نتوانی

عاشق ملکه شوی ؟

از طرف یه دوست

ياد دارم روزگاري روشني آمد پديد

عشق عاشق گشت دردِ خود چشيد

ياد دارم روبه مکار ما

توبه کرد انگشت بر دندان گزيد

ياد دارم خانه ي اندوه ما

خود به ويراني کشيد

مار پر نقش و نگارِ قصه در کنجي خزيد

ياد دارم يادمان مي ماند دوست

کاج همراه سپيدار و بلوط

جمله مي خواندند اين عالم ز اوست

ياد دارم صورتِ خندان شب

زير پاي برکه مي انداخت پوست

ياد دارم ماهي تُنگي نبود

ناتواني عاجزي گنگي نبود

ياد دارم هيچ انساني نگفت

کور چشمان حسود

سالها بگذشت و اکنون ما بديم

يادمان خوش ياد ايام قديم "بهمن کیاست "

آه چه خوب بود که تو می توانستی آنچه را در اندیشه من است بخوانی ،

آنوقت می دیدی

که آنچه در آنجا نوشته شده است این است :

ترا دوست دارم

امروز روز خوبی واسه دختر بهار بعضی مواقع زندگی خیلی قشنگ میشه

باهات کنار میاد باهات کنار

میان ولی امان امان از وقتی که ...

برای رسیدن به دوردست ها

باید از نزدیکی ها گذشت

 اما رسیدن به نزدیکی ها

به سهولت میسر نیست  

" کریستین بوبن "

انسان ها دو مشکل بزرگ دارند :

اول : ازکجا باید شروع کنند

دوم : کجا باید توقف کنند

تو مسئولی خداوندا

مرا بی آن که خود خواهم اسیر زندگی کردی

کدامین دست جز دست تو بر هم ریزد کام مرا

چرا شد قرعه منت به نام من

که حتی نیمه شب ها اشک غم ریزم به پای تو

به امید صفای تو به امید وفای تو

خدایا اگر تو درد عاشقی رو می کشیدی

تو هم درد جدائی رو به تلخی می چشیدی

 اگر چون من به مرگ آرزوهایت می رسیدی

پشیمون می شدی از این که عشق رو آفریدی

خدایا عاصی و خسته به درگاه تو رو کردم

نماز عشق رو آخر به خون دل وضو کردم

 دلم دیگر به جان آمد در این شب های تنهائی

بیا بشنو تو فریادی که تنها در گلو دارم

هرلحظه در ذره ذره باد در پی قاصدی می گردم

که پیامی از تو برایم بیاورد

اما هر بار می جویم

هزاران طوفان وهم آلود گونه ام را تر می کند ...

ما می نشینیم زندگی راه می رود

ما راه می رویم زندگی می دود

ما می دویم و زندگی تمام می شود

آری راه معشوق بس دراز است و مشکل

اول باید طلبیدش

دوم دوستش داشت

سوم شناختش

و چهارم بی نیاز از هرکس جز او شد

سپس یکتایش دانست و در یکتائیش متحیر ماند و بعد در برابر او خود را بی چیز شناخت و

آخر در او محو شد

می شود گاهی با لبخندی نرم زندگی را  شادتر کرد.............

 او می سوزد تا زندگی بسازد.............

 با ترس نمی توان عشق ورزید ..............

او به دنبال زیبائی ها و عجایب است

او به ما برکت و خیر می دهد

خانه اش در دهکده عشق است. " الکساندر..."

زندگی چیست ؟

بعضیا میگن زندگی خون دل خوردنه

بعضیا می گن زندگی زیباست

بعضیا می گن زندگی آرومه

بعضیا می گن زندگی واقعی اونجاس

 وبالاخره

بعضیا می گن زندگی آی زندگی .........

5 تا دشمن انسان :

. خشم

. ترس

. طمع

. خودخواهی

. وابستگی

بیائید خودمان باشیم باش باش

اجزاء کامل روابط عاشقانه:
- صمیمیت - شوخ طبعی - لیاقت و احترام
- صداقت - تفاهم و درک متقابل - خلوص نیت
- وفاداری - تحسین - علائق دوطرفه
- عطوفت و مهربانی - احترام و اعتماد - غم خواری
- دوستی - رفاقت - تعهد
- عشق - ملاحظه و تأمل - سازگاری
- حساس بودن - ادب و نزاکت - خنده رویی
- اعتماد - سخاوت - ایمان به یکدیگر

بدترین و خطرناکترین کلمات اینست: «همه این جورند». تولستوی  

 با خود بیاندیشید که اگر تنها یک سال از عمرتان باقی مانده بود، چه تغییراتی در روابط تان ایجاد می کردید؟! پس شروع به ایجاد آن تغییرات بکنید.

شاید زندگی آن جشنی نباشد که آرزویش را داشتیم اما حالا که به آن دعوت شدیم بگذار تا میتوانیم زیبا برقصیم

هر آن چيزي را که از من خواسته شده بود، برگزيدم

آن‌ها به آرامي به من تلقين کردند که چه کسي هستم

صبر کردم، و از آن چيزي که بايد ياد مي‌گرفتم شگفت‌زده شدم

اوه امروز دو برابر زمان تولدم نابينا هستم.”

من به ديدار خدا رفتم و شد

با کراوات به ديدار خدا رفتم و شد
  

بر خلاف جهت اهل ريا رفتم و شد 

همچنان آينه با صدق و صفا رفتم و شد 

با بوي ادکلني گشت معطر بدنم

عطر بر خود زدم و غالیه سا رفتم و شد  

حمد را خواندم و آن مد"ولالضالين"را

ننمودم ز ته حلق ادا رفتم و شد

يکدم از قاسم و جبار نگفتم سخني

گفتم اي مايه هر مهر و وفا، رفتم و شد  

همچو موسي نه عصا داشتم و نه نعلين  

سرخوش و بي خبر و بي سرو پا رفتم و شد

"لن تراني"نشنيدم ز خداوند چو او

"ارني" گفتم و او گفت "رئا" رفتم و شد

مدعي گفت چرا رفتي و چون رفتي و کي؟  

من دلباخته بي چون و چرا رفتم وشد  

تو تنت پيش خدا روز و شبان خم شد و راست  

من خدا گفتم و او گفت بيا ، رفتم و شد

مسجد و دير و خرابات به دادم نرسيد

فارغ از کشمکش اين دو سه تا رفتم و شد

خانقاهم فلک آبي بي سقف و ستون  

پير من آنکه مرا داد ندا ، رفتم وشد  

گفتم اي دل به خدا هست خدا هادي تو            تا بدينسان شدم از خلق رها رفتم و شد

0

محمدعلی گویا

   وطن ما قلب كسانيست كه دوستشان داريم              خیلیا ................ 

> **زندگی بدون آب از گلوی ماهی پایین نمی رود.
>
> جارو، شکم خالی سطل زباله را پر می کند.** *
>
>
> *برای مردن عمری فرصت دارم.**
> **اگر خودم هم مثل ساعتم جلو رفته بودم حالا به همه جا رسیده بودم**.
>
> **ستارگان سکه هایی هستند که فرشتگان در قلک آسمان پس انداز کرده اند.
> **با اینکه گل های قالی خارندارند ، مردم با کفش روی آن پا می گذارند.**
>
> سایۀ چهار نژاد یک رنگ است.
> به یاد ندارم نابینایی به من تنه زده باشد.** **
>
> قلبم پرجمعیت ترین شهر دنیاست.**    ** **نوشته شده روی سنگ مزارش **
> **به نگاهم خوش آمدی**.** **
>
> **قطره**ٔ** باران، اقیانوس کوچکی است.** **
> **هر درخت پیر، صندلی جوانی می‌تواند باشد*
>
>
>
> *اگر بخواهم پرنده را محبوس کنم، قفسی به بزرگی آسمان میسازم.
> **روی هم** **رفته زن و شوهر مهربانی هستند!** *
>
> ·
>
> ·       *به عقیده گیوتین، سر آدم زیادی است**. *
>
> ·       *برای اینکه پشه‌ها کاملاً ناامید نشوند، دستم را از پشه‌بند بیرون
> می‌گذارم** *
>
> ·       *گربه بیش از دیگران در فکر آزادی پرنده**ٔ** محبوس است**.** *
>
> ·       *غم، کلکسیون خندهام را به سرقت برد *
>
> ·       *بلبل مرتاض، روی گل خاردار می‌نشیند!*
> * **باغبان وقتی دید باران قبول زحمت کرده ، به آبپاش مرخصی داد.*
>
> ·       *-** **قطره باران غمگین روی گونه ام اشک میریزد*
>
> ·       * **فواره و قوه جاذبه از سربه سر گذاشتن هم سیر نمی شوند**.** **
>
> **-** **در خشکسالی آب از آب تکان نمی خورد.** **
> -** **رد پای ماهی نقش بر آب است*
>
> ·       * **گل آفتابگردان در روزهای ابری احساس بلاتکلیفی می کند** **
> **با چوب درختی که برف کمرش را شکسته بود ، پارو ساختم*
>
> ·       *با سرعتی که گربه از درخت بالا می رود، درخت از گربه پایین می آید*
>
> ·       * **دلم برای ماهی ها می سوزد که در ایام کودکی نمیتوانند خاک بازی
> کنند*
>
> ·       *پرگاری که اختلال حواس پیدا می کند بیضی ترسیم می کند.** **
> **.** **آب به اندازه ای گل آلود بود که ماهی ، زندگی را تیره و تار میدید*
>
> *
>   **پرویز شاپور

هیچ وقت

هیچ وقت نقاش خوبی نخواهم شد

امشب دلی کشیدم

شبیه نیمه سیبی

که به خاطر لرزش دستانم

در زیر آواری از رنگ ها

ناپدید ماند

0حسین پناهی0

ای کاش که عبرت بگیریم

بومیان آمازون روش جالبی برای شکار میمون دارند بدینصورت که نارگیل را از دو طرف سوراخ می کنند، یک طرف کوچک تر در حدی که بتوانند یک طناب را از آن عبور دهند و یک طرف کمی درشت تر در حدی که دست یک میمون به زور از آن رد شود. از طرف کوچک تر طنابی که انتهایش را گره زده اند رد می کنند و بعد طناب را به تنه درخت می بندند تا اینطوری میمون نتواند جر بزند و نارگیل را با خودش ببرد. سپس توی نارگیل خالی شده چند تا سنگریزه می اندازند و چند بار تکانش می دهند تا صدایش خوب در جنگل بپیچد … تله آماده است.

میمون ها که  کنجکاوی دیوانه شان کرده تا ببینند این چیست که این جوری صدا می دهد، می آیند و دستشان را می کنند توی نارگیل و سنگریزه ها را توی مشتشان می گیرند تا بیرونشان بیاورند، اما مشت بسته شان از سوراخ رد نمی شود. میمون ها اگر فقط مشتشان را باز کنند و از سنگریزه های بی ارزش دل بکنند، آزاد می شوند ولی به هیچ قیمتی حاضر نیستند چیزی را که بدست آورده اند از دست بدهند. آن قدر تقلا می کنند و خودشان را به زمین و آسمان می زنند که فردا وقتی صیاد می آید بدن های بی حالشان را به راحتی (عین آب خوردن) جمع می کند و توی قفس می اندازد.

این میمون ها چند خاصیت جالب دیگر هم دارند. اولا وقتی می بینند یک هم نوعشان گیر کرده و دارد جیغ و ویغ می کند باز هم برای کنجکاوی می روند سراغ نارگیل بغلی و چند دقیقه بعد خودشان هم در حال جیغ و ویغ اند. ثانیا بومی ها اگر میمونی اضافه بر تعداد مورد نیازشان گیر افتاده باشد، آزادش می کنند اما وقتی فردا دوباره برای شکار می آیند باز همین میمون ها گیر می افتند و جیغ و ویغشان در می آید. این داستان قرن هاست که در جریان است! اما حق ندارید فکر کنید که این میمون ها از خنگیشان است که هر روزه توی این دام ها می افتند، اتفاقا خیلی هم ادعای هوش و استعدادشان می شود.

اگر خوب فکر کنیم … آیا دور و بر خود ما پر از نارگیل های سوراخ داری نیست که صدای تلق و تولوق جذابشان از شدت وسوسه دیوانه مان می کند؟ آیا دستمان را به خاطر بسیاری از چیزهایی که حقیقتا نمی دانیم ارزشی دارند یا نه، چندین و چند بار در هر مدخل سوئی داخل نمی کنیم؟ آیا دستمان جاهایی گیر نیست که به خاطرش از صبح تا شب جیغ و ویغ می کنیم و خودمان را به زمین و آسمان می کوبیم؛ در حالی که فقط کافی است از یک سری چیزها دل بکنیم افکار قدیمی و تعصبات خشک را کنار بگذاریم و برویم خوش و شاد روی درخت ها، بی دغدغه این جور چیزها، تاب بازیمان را بکنیم؟ آیا صدای جیغ و ویغ مذبوحانه اکثر دور و بری هایمان که خودشان را اسیر کرده اند را نمی شنویم؟

سلام من اووووووووووووووووووووومدم